บ้าน
Fantasier พิมพ์ว่า:...มาเนียน
This is a story about four people
นี่คือเรื่องของคนสี่คน
Everybody Somebody Anybody and Nobody.
There was an important job to be done
มันมีงานสำคัญ งานหนึ่ง ที่จำเป็นจะต้องเสร็จ
and Everybody was asked to do it.
ทุกคนขอให้ช่วยทำ
(Everybody ขอให้ช่วยทำ)
Everybody was sure Somebody would do it.
ทุกคนเชื่อว่า จะมีใครซักคนที่จะทำมัน
(Everybody เชื่อว่า Somebody จะทำ)
Anybody could have done it,
ไม่ว่าใครก็สามารถทำได้
(Anybody สามารถทำได้)
but Nobody did it. Somebody got angry
แต่ไม่มีใครทำ ใครบางคนจึงโกรธ
(แต่ Nobody เป็นคนทำ ทำให้ Somebody โกรธ)
about that because it was Everybody's job.
เพราะมันเป็นงานของทุกคน
(เพราะมันเป็นงานของ Everybody)
Everybody thought Anybody could do it.
ทุกคนคิดว่า ใครก็ตามสามารถทำมันได้
(Everybody คิดว่า Anybody สามารถทำมันได้)
but Nobody realized that Everybody wouldn't do it.
แต่ไม่มีใครค้นพบว่า ไม่ใครเลยทีจะยอมทำ
(Nobody ค้นพบว่า Everybody ไม่ยอมทำ)
It ended up that Everybody blamed Somebody when actually Nobody asked Anybody.
มันจบลงที่ทุกคน โทษใครซักคน เพราะไม่มีใครยอมถามใครตามจริง
(มันจบลงที่ Everybody โทษ Somebody เมื่อ Nobody ถาม Anybody จริงๆ จังๆ)
Diogenes Books (Diogenes เป็นชื่อนักปราชญ์ชาวกรีก)
for Everybody, Somebody, Anybody and Nobody
ใช่เพื่อนไอวินรึเปล่านี้ เราเป็นคู่เกย์วินนะ 55555+
